Το παραξήλωσε ο Μουρίνιο και κάποιος θα του σπασει τα μούτρα

Είχε την πλάκα της η τελευταία συνέντευξη Τύπου του Ζοσέ Μουρίνιο. Αποκάλεσε για άλλη μια φορά «Αϊνστάιν» τους δημοσιογράφους που τόλμησαν να του ασκήσουν κριτική για τις τρεις σερί ήττες της Γιουνάιτεντ, με το γνωστό ύφος που ακροβατεί μεταξύ επίδειξης χιούμορ ανωτερότητας και ακραίας ασέβειας απέναντι στους συνομιλητές του.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

«Οι Αϊνστάιν χρειάζονται χρήματα για να ζήσουν. Δεν μπορούν να προπονήσουν, δεν μπορούν να κάτσουν στον πάγκο και δεν μπορούν να κερδίσουν ματς. Μπορούν να μιλάνε, να γράφουν και να ασκούν κριτική για τη δουλειά άλλων ανθρώπων», τόνισε σε μια αποστροφή των δηλώσεών του, κάνοντας ουσιαστικά το ίδιο λάθος στο οποίο έχουν υποπέσει κατά καιρούς άνθρωποι του πνεύματος που πεισματικά υποτιμούν όσους ασχολούνται με τον αθλητισμό.

Με την ίδια ηλίθια ευκολία, δηλαδή, που οποιοσδήποτε θα μπορούσε να πει για τον «Ξεχωριστό» πως «αφού δεν έπαιρνε τα γράμματα, άρχισε να ασχολείται με αυτό το πετσί που το κυνηγάνε 22 αμόρφωτοι» ή πως «το μυαλό του έφτανε μέχρι να σπουδάσει αθλητικές επιστήμες και όχι γιατρός ή δικηγόρος». Η ίδια γελοία υπεραπλούστευση, με λίγα λόγια, λες και δεν βρισκόμαστε στο 2016 που πλέον είναι γενικώς αποδεκτό πως δεν υπάρχει μόνο ένα είδος ευφυΐας και πως σίγουρα απαιτείται τέτοια σε τομείς της ζωής που δεν απαιτούν υψηλά σκορ σε iq tests ή λες και δεν είναι ξεκάθαρο πως κάτι τέτοιο δεν αποτελεί διαβατήριο και προϋπόθεση επιτυχίας για την πραγματική ζωή.

Στην ίδια συνέντευξη Τύπου ο Πορτογάλος τεχνικός αναφέρθηκε και στη δυσκολία του repeat στην Premier League, λέγοντας πως το έχουν καταφέρει μόνο η Γιουνάιτεντ και «μια ομάδα που είχε τον χειρότερο προπονητή στον κόσμο», αναφερόμενος προφανώς στον εαυτό του την περίοδο που βρισκόταν στην Τσέλσι. Βέβαια, εκείνο που δεν είπε είναι ότι οι ίδιοι «Αϊνστάιν» εκείνη την περίοδο τον αναγνώριζαν ως τέτοιο. Ήταν άραγε περισσότερο έξυπνοι τότε για να μπορούν να διακρίνουν το μεγαλείο του ή μήπως η μόνη αλλαγή που έχει υπάρξει από τότε αφορά τον ίδιο και όχι τους εκπροσώπους των media; Αν ήθελε, ας μίλαγε και για το τελευταίο πέρασμά του από τους «μπλε» -πέρυσι- και πώς θα έκρινε ο ίδιος την παρουσία τον αν αντί για τον πάγκο βρισκόταν στη σαφώς πιο βολική (ας μην λέμε ψέματα) θέση ενός αθλητικού συντάκτη. Πώς ακριβώς θα περιέγραφε εκείνες τις μέρες που το ένα στραπάτσο ερχόταν μετά το άλλο;

Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του ο Μουρίνιο προσπαθούσε να συγκεντρώσει πάνω του όλη την κουβέντα, όλα τα φώτα και είχε συνηθίσει να είναι μονίμως στο επίκεντρο. Εκείνο που ακούστηκε (και δεν είχε εγείρει κάποια αμφιβολία) ήταν πως επρόκειτο για ένα τρυκ που είχε σκαρφιστεί προκειμένου να αποφορτίζει τους παίκτες του και να απομακρύνει την κριτική από πάνω τους.

Όσο το ενδιαφέρον των αδηφάγων ΜΜΕ αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά τις πραγματικά σπουδαίες και μοναδικές επιτυχίες που είχε να επιδείξει ως τεχνικός, όλα καλά. Όταν, όμως, ο Πορτογάλος σταμάτησε να είναι διαρκώς σε… γάμο με τους τίτλους, το σκηνικό άλλαξε και η συμπεριφορά του αρχίζει να απομακρύνεται από την εικόνα του ανέγγιχτου από καλόπιστη ή όχι κριτική που θα του ασκούσε κανείς.

Κάποτε ο Μουρίνιο είχε πει πως στην Πορτογαλία λένε μια παροιμία που μοιάζει πολύ με μια δική μας ελληνική, μια παράφραση του «μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες». Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο πόσο μεγάλα ήταν τα «τιμόνια» που ακούμπησαν τα χέρια του. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο συγκεκριμένος τύπος αποδείχτηκε εξαιρετικός καπετάνιος. Ο καλύτερος της γενιάς του και ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών. Ένας άνθρωπος που άλλαξε πολλά κι έφερε νέες ιδέες για το άθλημα, ένας τεχνικός του οποίου ορισμένες σεζόν συνιστούσαν μικρά ποδοσφαιρικά θαύματα, όπως τα Champions League με Πόρτο ή Ίντερ.

Ωστόσο, ένας άνθρωπος που ξεκίνησε τόσο χαμηλά στο χώρο όσο αυτός. Που ο ίδιος θα χαρακτήριζε τον εαυτό του «ανύπαρκτο» ως ποδοσφαιριστή και στη συνέχεια έκανε ιώβεια υπομονή μένοντας στη σκιά ως βοηθός, θα όφειλε να είναι πιο προσεκτικός όταν απευθύνεται σε… κατώτερούς του. Ίσως όχι με ταπεινότητα, άλλωστε αυτό είναι ένα στοιχείο που είτε το διαθέτει κανείς είτε όχι –και ο Μουρίνιο δεν πούλησε ποτέ τέτοιου τύπου ταπεινοφροσύνες ούτε για τα μάτια του κόσμου. Σίγουρα, όμως, με σεβασμό. Τον τελευταίο καιρό προσπαθώντας να πείσει ίσως πρώτα από όλους τον «Ξεχωριστό» πως η μπογιά του περνάει ακόμα, δείχνει να μην σέβεται κανέναν και τίποτα. Μιλά υποτιμητικά για όλους. Για τους δημοσιογράφους, τους παίκτες του ή ακόμη και τον Βενγκέρ και την περίφημη απειλή πως θα του σπάσει τα μούτρα. Είναι βέβαιο πως ο Ζοσέ δεν είναι τελειωμένος και δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη. Άλλωστε είναι μόλις 53 ετών και οι πιθανότητες είναι σαφώς με το μέρος του ιδιοφυούς αυτού τεχνικού. Αν, πάντως, δεν γυρίσει ο τροχός σύντομα, με τέτοιου τύπου συμπεριφορές και απαιτήσεις κινδυνεύει να του συμβεί (μεταφορικά ή κυριολεκτικά, μέσα ή έξω από τους αγωνιστικούς χώρους) αυτό με το οποίο απείλησε τον Αλσατό συνάδελφό του στην Άρσεναλ: κάποιος να του σπάσει τα μούτρα.